Life begins at the end of your comfortzone

We zijn weer thuis. Gisteren namen we afscheid van ons verblijf in Tenerife en daarmee van onze droom: dit jaar was de laatste keer dat we met ons gezin een aantal maanden in het jaar in het buitenland wonen. 

Nog één keer zwaaien naar Tenerife

Allemaal blij of we stoppen
De grootste aanleiding om niet meer te gaan is omdat zoon Ties duidelijk aangeeft écht niet nog een keer naar school in Tenerife te gaan. Hij doorstaat het prima, maar vind het niet leuk. Met name de taal blijft een groot obstakel. Gek genoeg heeft zijn tweelingbroer daar helemaal geen last van; die heeft elke dag zin om naar school te gaan. Maar ook hun zusje Yara, die ik elke dag vrolijk ophaal, zeg nét iets te vaak dat ze niet naar school wil. 

Omdat we inzien dat we Ties niet nogmaals kunnen motiveren om het nog een periode aan te gaan, gaan ook andere argumenten meespelen om te besluiten dat dit de laatste keer was. 

Energie
We doen energie op, maar het gaat uiteraard niet vanzelf. Het hele avontuur kost vooraf én achteraf veel energie. Zoals dat we ons huis gelukkig konden verhuren, maar die je dan ook tiptop en deels leeggeruimd wilt achterlaten. En het goed afstemmen en afronden op de scholen. Ter plekke zijn er wat energie-verbruikers: Het dagelijks netjes bijhouden van de Nederlandse schoolstof bijvoorbeeld. En naarmate ze ouder worden zal dat steeds intensiever worden. Of het kopen van een auto waarbij ik dagen bezig was met het regelen van de papieren of het voor de derde keer verkopen van de auto omdat de eerste twee kopers op het laatste moment ineens toch afbelden.

Taal en Contact 
Het onder de knie krijgen van de taal, ondanks onze privélessen, valt in het drukke Nederlandse bestaan niet mee. Dit jaar begrijpen de kinderen al veel meer dan vorig jaar. En durven ze wat te praten, zoals tegen hun buurmeisje met wie ze graag spelen maar ook als ze met elkaar spelen. We kijken vrolijk toe hoe Yara op haar manier in het Spaans tegen haar poppen kletst. We hadden gedacht dat we zelf vaker prioriteit zouden geven aan het Spaans leren maar door werk en waarschijnlijk andere interesses verdwijnt het regelmatig op de achtergrond. Maar, zo dachten we vooraf, als we er zijn gaan we veel met mensen praten. Gedurende de dag zijn we aan het werk of 's middags met de kinderen bezig. De mini gesprekjes op het schoolplein helpen me niet aan een leerspurt. We hebben leuke contacten gelegd, maar om te zeggen dat we dagelijks hele gesprekken voeren, nee. Daarvoor lijkt 3 maanden toch echt te kort.

Het weer
Ons ideaal was om in de wintermaanden de zon op te zoeken. Die was er regelmatig. Maar ook vaak niet. De dagen dat we in korte broek liepen waren op twee handen te tellen. Wel genoten we van veel meer licht dan in Nederland en een aangenamere temperatuur. Het weer is niet doorslaggevend, maar het was wel een dingetje.

Gezien
We vinden het vreemd om te merken en toe te geven, maar we lijken uitgekeken te zijn op het dorp hier. Kiezen voor een andere plek is niet aan de orde omdat we de kinderen niet nogmaals ergens opnieuw laten beginnen. Op Tenerife hebben we voor ons gevoel alle uitjes gedaan, het eiland uitgekamd en volledig van alles genoten. We zijn verzadigd. 

Keuze maken
Het was moeilijk om de keuze te maken. Door de argumenten waren we het eigenlijk wel snel eens. Maar het loslaten van de droom: drie maanden per jaar éven ontsnappen aan de dagelijkse routine, éven een periode voor aandacht aan elkaar, het leren van de Spaanse taal & cultuur: dat loslaten, dat valt niet mee. Nu zien we het als een uitdaging om het plezier wat we hier ervaren hebben, in ons leven in Nederland toe te passen; Een aantal 'gezinsdagen' staan dus inmiddels gepland en de vakantie naar de Spaanse zon is geboekt. 

Herinneringen blijven
We staan achter de beslissing, maar kijken met enorm veel plezier en dankbaarheid terug op deze drie maanden. We zouden het iedereen aanraden, want:

Life begins at the end of your comfortzone

'ons strand', Playa las Teresitas

Verandering van plek doet leren

"Geluk is te vinden in het doen, niet in het bezitten".

En zo is het maar net!
Als we niet naar Tenerife waren gegaan, konden we misschien nu wel een andere auto kopen. Of eindelijk die nieuwe tuinstoelen. Die wens ligt er nog steeds wel als we thuiskomen. Maar dan hadden we niet zoveel geleerd, gezien, beleefd: geleefd!

Eigenlijk zou je op zoveel mogelijk plekken in de wereld een tijdje moeten wonen. Zodat je uit elk land en zijn cultuur het beste recept kunt maken voor je ideale levensinvulling.
En terwijl je dat doet, vult je hoofd zich ondertussen met mooie herinneringen, of minder mooie maar dan met levenslessen, nieuwe talen, nieuwe mensen en mooie films en die je op elk moment kunt laten afspelen.

Wat heb ik geleerd dankzij ons leven in Tenerife?

We hebben bijzondere, lieve, gekke, aardige, mooie, rare, nieuwe mensen leren kennen. Spaanse vrienden gemaakt. En wat ik ook heb geleerd is dat één persoon een wereld van verschil kan maken voor een ander. Vorig jaar durfde de kinderen voor het eerst hola te zeggen tegen een oud mannetje die ze dagelijks tegen kwamen van en naar school. Al snel keken ze uit naar de hola-meneer. Een dagelijkse groet geeft plezier en vertrouwen. Zoon Ties heeft het best lastig hier op school. Sinds we weten dat een klasgenootje bij ons in de straat woont en hij daar een middag mee gespeeld heeft, is school een stuk leuker. Ook zelf ervaar ik het bij een enkele moeder: De moeder die me elke dag lachend groet, een praatje maakt en even checkt of ik belangrijke info heb doorgekregen: Eén zo'n vrouw geeft me het gevoel welkom te zijn. 

Op culinair gebied genieten we volop. 

Heerlijke pulpo: inktvis

Na vorig jaar werd ik al creatiever in mijn Nederlandse keuken. Nu kan ik daarop doorborduren: Toch eens inktvis op het menu zetten omdat één van onze kinderen er dol op is? En wat vaker uitgebreid lunchen omdat we daar allemaal erg van genieten?

De school hier in San Andres vind ik lang zo goed niet als in Nederland, maar ook hier doen ze leuke dingen. Ideetjes die ik bij terugkomst zal delen op onze Nederlandse school. 

Aan het strand in Nederland is het lang zo warm en mooi niet als hier. Maar ook in Tenerife zaten we er vaak met een dikke trui aan (nu gelukkig niet meer). Het was lekker genoeg om zandkastelen te bouwen en een boekje te lezen. Dit ingrediënt stop ik graag in mijn toekomstige recept voor levensgeluk in Nederland.

We leven hier een ongecompliceerd leven: Weinig sociale contacten, (mede daardoor) geen stress, weinig bezittingen en veel tijd voor elkaar. Deze les koesteren we en hier willen we regelmatig op terugkijken als de agenda's in Nederland weer overvol dreigen te raken.  

Geen gezellige feestjes, geen koffie bij vrienden en familie, geen voetbal of dansles: De weekenden kunnen we hier volledig vrij invullen. En daarom trekken we er elk weekend wel op uit om iets te ontdekken en te beleven. Een mooie wandeling, bezoek aan een stadje, speeltuinentocht door de stad, restaurant hoppen, nieuwe stranden zoeken, een nieuw gerecht proberen of een bezoek aan een museum. In Nederland is ook nog van alles te ontdekken. Het zal een uitdaging zijn om tijd vrij te houden: want ruimte creëert creativiteit. 

Ver weg leer je je naasten kennen. We genieten van bezoek van familie en vrienden: samen beleven we de ontsnapping van het routine-leven en hebben tijd voor een goed gesprek. 

In een andere omgeving leer je ook je eigen gezinsleden op een andere manier kennen.
In mijn vorige bericht kon je lezen over de moeite die dochter Yara (en dus ik ook) had om naar school te gaan (lees over: doorzetten): Uiteindelijk moest ik rigoureus 'de navelstreng doorknippen': Terwijl ze op school de boel bij elkaar krijste, ben ik weggelopen. Maar natuurlijk bleef ik uit het zicht om het hoekje wachten. Ze was binnen 10 seconde stil! De volgende dag hetzelfde en daarna was het goed en vermaakt ze zich prima op school. 's Middags komt een vrolijk kind de school uitgelopen en horen we haar tijdens het spelen meer en meer in het Spaan kletsen.

Doorzetten

Natuurlijk gaat hier alles niet vanzelf. We hebben elkaar al regelmatig moeten herinneren dat we soms nog even moeten wennen en doorzetten. We wilden een auto kopen en daarvoor ben ik 3 dagen van kantoor naar kantoor gereden. Uiteindelijk is het gelukt. School, dat is dé echte grote uitdaging van dit hele avontuur. Ging de jongste dochter van drie de eerste dag enthousiast naar school en hielp ze daarmee voor wat luchtigheid voor haar oudere broers, de week erna is het een klein drama.

Yara zit tijdens haar eerste schooldag moedig tussen de andere kindjes.

In Spanje gaan kinderen al vanaf drie jaar naar school. Het is nog niet verplicht maar net zo gebruikelijk als bij ons vanaf vier jaar. Omdat Yara in april vier wordt, ze erg graag met andere kinderen speelt, wij overdag werken en zij zich dan zou gaan vervelen, was het plan dat zij hier naar school zou gaan. Tegen iedereen die het wilde horen vertelde Yara in Nederland al dat ze in Tenerife naar school zou mogen. 

De eerste week
De eerste dag heeft ze als eerste haar rugzak op en spoort ze ons aan met 'zullen we gaan?' Bij de poort mogen we niet meelopen naar binnen en Yara loopt stoer met de juffen mee. De jongens van zeven hebben de eerste dag meer moeite. De een drukt z'n tranen weg, de ander laat ze gaan. Direct het eerste uur hebben zij gymles van een leuke leerkracht en het uur daarna zie ik ze rustig in de klas zitten. Als we bij Yara in de klas komen kijken gaat het prima en besluiten dan maar even naar huis te gaan tot na de pauze. Zo dat viel mee!
Na twee uurtjes belt de juf met de vraag of we Yara komen halen; het is genoeg. Met dikke tranen snikt ze dat ze naar huis wil. We spreken af dat ze de volgende dag wat minder lang gaat en dat gaat prima. Wat zijn we trots en vooral heel blij. De eerste week duurde maar twee dagen, dus vieren we weekend en trakteren we de kinderen op de berg patat die we hier vaak zien en waar ze zo'n zin in hadden:

De traktatie na de eerste week op school: dik verdiend!

Te vroeg gejuicht
Maar vanaf maandag gaat het niet meer. Yara wil echt niet de klas in. Dus blijf ik erbij. Dinsdag is het zelfs vanaf de start van de dag zo erg, dat we besluiten één dag niet te gaan en ik neem haar in haar eigen kleren mee naar school. Daar aangekomen spoort een juf me aan even samen in de klas te kijken en dat wil ze wel. De juf van Yara geeft aan dat het beter is om vanaf de volgende dag niet in de klas te blijven, zodat de klas de plek is waar alleen kinderen zijn. Na deze rustdag geeft Yara aan dat ze de volgende dag wel weer zal gaan. Die dag gaat wel weer. Gelukkig! En wat fijn: we kunnen dus een afspraak met haar maken. Dachten we. Donderdag en vrijdag is het weer een klein drama voor de deur van de klas. Donderdag vertelt ze na afloop dat het leuk was dus vrijdag gaan we weer met goede moed. Maar zodra we in de klas zijn, rent ze de klas uit en schud met heel haar lichaam dat ze niet wil. 

Opvoeddingetje?
Ik weet dus echt niet waar we goed aan doen: Wil ze echt niet, wordt ze er echt ongelukkig van? Moet ze even over een drempel en vind ze het daarna toch leuk? Is dit het moment om toch te laten merken dat huilen niet helpt? 
Ze kan net zo hartverscheurend huilen als ze haar zin niet krijgt tijdens het spelen. Dan heb ik er geen moeite mee. Nu voel ik me schuldig en moet ze niet naar school zoals haar broers. Is dat de ruimte die ze voelt? Of is dit echt verdriet? Wie weet het antwoord. Opvoeden in het buitenland is dan toch net even wat lastiger. 

De juf motiveert me om sterk te blijven, haar geen ruimte te laten voelen. Dat het goed komt wanneer ze in de klas is. (Maar vraagt me wel haar eerst buiten de klasdeur te kalmeren en dan pas de klas in te brengen. Tja, dat is nu net het probleem.)
Omdat ze, zodra we de school uitlopen, blij begint te kletsen over wat ze op school heeft gedaan en verder heel blij is, gaan we het nog even volhouden. Eén week.

Eerst weekend vieren! 

Ja! We gaan weer!

Begin 2014 realiseerden wij onze droom: we gingen met onze drie kinderen voor drie maanden de zon tegemoet. Voor quality time met het gezin, avontuur en lekker weer. En die ervaring was geweldig! Bij vertrek uit Tenerife in maart dit jaar waren we er dan ook zeker van dat we het nogmaals zouden doen. Maar al na een aantal weken terug in Nederland sloeg toch de twijfel toe: Is het niet (te) onnatuurlijk om kinderen uit hun vertrouwde wereld te halen? Willen we weer alle tijd, moeite, onzekerheden en geld inzetten om nogmaals het mooie leventje in het buitenland op te zoeken? 
Ik zei dus al snel: "Laten we het maar niet doen!". 

Als we het nu niet doen, doen we het nooit meer
Ja, ik zie regelmatig vele beren op de weg. Meer dan mijn man ze ziet. Ik maak me meer zorgen om de kinderen. Mijn man overtuigde me al snel door simpel te stellen: als we het nu niet doen, doen we het nooit meer. En daar ben ik het helemaal mee eens.
Eén jaar niet doen, betekent nooit meer doen. 
Terwijl we nu de grootste hobbels genomen hebben: We weten onze weg, de school zal voor de kinderen een tweede keer waarschijnlijk gemakkelijker gaan, niet gaan betekent stoppen met leren van de Spaans taal. 
En als we over tien, twintig jaar terug kijken op ons leven is dit toch wat we graag hadden willen doen. We besloten om in de zomervakantie een beslissing te nemen nadat we een goed gesprek zouden hebben met de kinderen. Tijdens dit gesprek kregen we de indruk dat het wel goed zal komen met de jongens. Dus: Yes, we gaan er weer voor.

Checklist
Inmiddels wisten we wat ons te doen stond:

• Een huis regelen in Tenerife-> Check: dit hadden we al geregeld voorafgaand aan ons vertrek. 
• Spaans leren-> Check: De kinderen en wij volgen elke week privé les.
• Een gesprek aangaan met de leerplichtambtenaar met het verzoek om vrijstelling-> Check: Alhoewel de kinderen vertelden dat ze het 'niet leuk' vonden in Tenerife, prikte de leerplichtambtenaar hier doorheen. Ze wilde vooral overleg met onze schooldirectie.
• Een gesprek met de schooldirectie in Nederland met het verzoek tot medewerking -> Check: onze schooldirecteur heeft veel ervaring met expat gezinnen en hij weet wat er te leren valt in het buitenland.
• Goedkeuring krijgen van de schooldirectie in Tenerife -> Check: Eén e-mail was voldoende voor een hartelijk welkom.
• Met de leerkrachten een studieplan maken -> Check: de leerkrachten denken enthousiast mee. We hebben een stapel huiswerk en uitleg meegekregen. Met de nodige discipline zullen we bij moeten blijven op het Nederlandse niveau. 
• Geld sparen: Check - zo goed als.
• Familie en werkrelaties informeren: Check
• Ticket boeken: Check
• Een huurder zoeken voor ons huidige huis: Check: via via hoorde een gezin van onze plannen. Zij zochten precies voor deze 3 maanden een tijdelijk onderkomen.

Inpak & afrondstress
En nu staan we aan de vooravond van ons vertrek. We hebben hele drukke maanden achter de rug. Juist omdat we weggaan willen we alles goed afronden en/of achterlaten. Zo'n break zorgt voor een duidelijke deadline en geeft ons energie om zaken voor elkaar te krijgen. Dat wil niet zeggen dat we regelmatig stressmomenten ervaren. Maar we stressen straks niet door, we rennen niet ons leven voorbij. Vanaf volgende week hebben we onze voeten in het zand en kunnen we elke dag zwemmen en spelletjes doen met de kinderen.

Wishlist
De wensenlijst voor 'de zeeën van tijd' is alweer groot. Waarschijnlijk te groot. Zo hoop ik veel tijd met de kinderen door te brengen, te helpen op school, studieboeken open te slaan, veel te sporten, veel te lezen, mijn website bij te werken, te blijven bloggen, reisjes te maken, goed de Spaanse taal te leren, mijn pc op te schonen, fotoboeken te maken, en tja.... tijd genoeg om te relaxen?

Carpe Diem!

Er zijn natuurlijk meer mensen die hun droom najagen. En waarvan een aantal ingrediënten hetzelfde zijn als die van ons: tijdelijk verblijf in het buitenlanden met schoolgaande kinderen. Zo ook Suzan en Laurens. Zij vertrokken eind december voor minimaal twee jaar naar Singapore met hun twee kinderen. Suzan deelt haar ervaring in deze blog:

Je besluit zelf hoe je levensverhaal eruit komt te zien.

Een lang gekoesterde ‘jongensdroom’ ging eind vorig jaar in vervulling: met z’n viertjes voor een aantal jaar naar het buitenland. Samen hebben we reeds de nodige overseas avonturen beleefd in verschillende werelddelen. Toen we ruim 10 jaar geleden terugkwamen uit Zuid Amerika zeiden we tegen elkaar: dit doen we nog een keer met onze kinderen zodat we hen een internationale ervaring mee kunnen geven. Niet heel toevallig ging Laurens aan de slag voor een Duits internationaal bedrijf met in zijn achterhoofd een mogelijke uitzending naar het buitenland.

Inmiddels wonen we 6 maanden in het tropische Singapore. Mijn 1ste en voornaamste doel was de kinderen op de rit krijgen. Dat bleek niet heel moeilijk. Vanaf dag 1 gaan Rosa en Jules met veel plezier naar een international school met meer dan 30 verschillende nationaliteiten. Hierdoor krijgen we veel indrukken van de verschillende culturen en gebruiken. Van ‘Chinese New Year’ tot een Japanese assembly. De ‘graduation’ van Rosa die volgend jaar naar Primary school gaat, wordt uitgebreid gevierd. Het zijn allemaal heel bijzondere momenten die wij hier mogen meemaken. Daarbij is Singapore een paradijs voor kinderen; er is zoveel te doen, van in- and outdoor playgrounds tot de Zoo met een rainforest kidzworld.

Na een aantal maanden staat alles op de rit, is het nieuwe ervan af en stel je jezelf de vraag: Waarom ben ik ook alweer naar het buitenland vertrokkken? Wat ga ik hier doen? Dat het niet alleen ‘rozengeur en maneschijn’ zou zijn, daar was ik op voorbereid maar je weet van te voren niet wie en wat je tegenkomt; in ieder geval JEZELF! Je zult het zelf moeten doen, niets komt vanzelf naar je toe.

Belangrijk is om mogelijkheden te blijven zien. Je maakt een weloverwogen keuze om naar het buitenland te gaan en alles staat open. Je gaat als het ware met een blanco A4 op pad en je besluit zelf wat je erop zet en wat niet. Je kunt oude gewoonten, of zelfs overtuigingen overboord gooien en nieuwe dingen uitproberen, zoals een nieuwe carriere, vrijwilligerswerk of een studie oppakken. Dit klinkt gemakkelijker dan dat het in werkelijkheid is. Maar het heeft mij wel geholpen om mezelf op de lastige momenten bewust te worden van je positie. Want die is uniek!

Dus mijn motto is ‘make the most out of life’! Carpe Diem!

Het leuke van weggaan: thuiskomen

Geen koffie in de zon, geen lege agenda's, geen nieuwe belevenissen, geen strand. Hoe is het om weer thuis te zijn? Hoe ging het weer op school?

We kwamen vrijdagnacht thuis, rond 2:00. De kinderen konden niet wachten om weer met hun speelgoed te spelen, dat beleefden ze als nieuw. Dus midden in de nacht brandde er in de straat bij één huis licht en renden er drie kinderen rond. Ook wij vonden ons huis weer heerlijk: dat is het mooie van weggaan, dan waardeer je weer extra wat je al hebt.

Het zien en spreken van de familie en vrienden was weer heel vertrouwd, ook voor de kinderen met hun neefjes en nichtjes. Ik had het gevoel dat we gewoon een paar weken op vakantie waren geweest. Mijn man moest wat meer wennen, die merkte wel dat hij een langere tijd eruit was geweest. 

Op school
En op maandag begon het gewone leven: de kids gingen weer naar school. Ze vonden het best een beetje spannend: wisten ze nog hoe alles werkt, waar alles staat. Ik vond het spannender of ze weer met de vriendjes aansluiting zouden vinden en benieuwd of ze weer goed mee konden draaien met de lesstof. Gewapend met hun favoriete Spaanse koekjes om uit te delen liepen we de klas weer in. En aan aandacht geen gebrek! En zij zijn nu nét geen kinderen die het leuk vinden om in het middelpunt van de aandacht te staan. Dus bij Ties kwamen er even tranen. Die alweer snel weg bleken te zijn. En 's middags kwamen er direct weer vriendjes spelen; alsof ze niet weg waren geweest! En dat is in Nederland toch een stuk makkelijker: "Ik kan ze hier weer goed verstaan!"

Deze week hadden we een gesprek met de leerkrachten. In Spanje hielden wij de lesstof voor het lezen en schrijven zelf bij. Rekenen was niet nodig, dachten we, want dat krijgen ze daar ook. En juist op dit vlak lopen ze nu achter. De juffen waren wel erg benieuwd 'wat ze daar nu eigenlijk gedaan hebben'... Maar geen probleem! We kregen wat extra huiswerk mee en met wat extra oefeningen zullen ze zo weer mee kunnen draaien. Leermomentje dus. En het leertempo is erg achteruit gegaan; ze lijken het Spaanse tempo eigen gemaakt te hebben. Oeps. 

Het Nederlandse leven
Zelf vind ik het eigenlijk weer heerlijk om thuis te zijn. In Spanje was het heerlijk om verschillende redenen; de tijd, het klimaat, het avontuur. Hier is het weer heerlijk om andere redenen: Ik vind het weer lekker om te kunnen werken, mijn eigen bedrijf op te starten. Dat geeft me veel energie. Ik functioneer toch beter in de actie dan in de ruststand. Maar misschien ook wel juist door die combinatie van rust en actie.
De kinderen kunnen hier meer hun eigen gang gaan, spelen buiten of boven en daardoor zitten we niet steeds met elkaar in dezelfde ruimte. En dat vind ik nu ook weer lekker. En het aanbod van gezond eten is hier veel ruimer, fijn na het fabrieksbrood en bespoten tomaten. 

Volgend jaar weer?
Dat was de opzet. We waren er helemaal zeker van: We hebben drie 3 tassen in Tenerife achter gelaten en we zijn weer gestart met de Spaanse les.
Maar inmiddels gaan we ook twijfelen. Stof voldoende voor een volgend blog!

Dit artikel vond ik op www.voorpositiviteit.nl. Soms is het moeilijk uitleggen waarom wij zo graag naar Tenerife wilden. Kunnen we ons geluk niet thuis vinden. Natuurlijk wel, maar er is meer. Mark Verhees brengt het mooi onder woorden:

Volg je droom

Hoewel ik zelf altijd een mooi leven heb gehad, is de kwaliteit van mijn leven absoluut op een hoger niveau gekomen de afgelopen jaren. Sinds ik mijn passie ontdekt heb en mijn droom ben gaan volgen, leef ik veel intenser. Iedere dag. Dat maakt me dankbaar. Enorm dankbaar.

Er zijn vele mooie redenen om echt je droom te volgen. 10 redenen die ik zelf ervaar en die ik ook terugzie bij anderen die hun droom volgen.

1. Je hebt dit altijd al gewild.
   Iets diep in jezelf geeft je energie. Het doet je hart sneller kloppen. Iets in jezelf weet wat je echt graag wil, waar je kippenvel van krijgt. Iets wat je diep van binnen raakt.
2. Je ervaart dingen die je nog nooit hebt meegemaakt.
   Het volgen van je droom betekent dat je het beste uit jezelf haalt. Je leeft van binnenuit en gaat je echt ontplooiien. Dit betekent dat je gaat ontdekken en dat je dus ook voortdurend prachtige nieuwe ervaringen opdoet.
3. Je stimuleert je eigen moed om te doen.
   Je lef om te leven groeit. Je wordt moedig. Passievolle verlangens nemen het over van angsten. Je stopt nergens voor. Er is namelijk één ding wat je echt graag doet. Het liefste de hele dag, iedere dag.
4. Je gaat anderen stimuleren en inspireren.
   Persoonlijk vind ik deze heel mooi en waardevol. Doe wat je zelf wil doen in plaats van te doen wat anderen willen dat je doet. Je zult een bijzonder voorbeeld zijn voor anderen. Anderen zullen hun eigen dromen willen ontdekken en willen volgen.
5. Je zult je realiseren dat je tot ongelofelijke dingen in staat bent.
   Door zelf veel aandacht te geven aan je eigen droom en je eigen ontplooiing maak je het mooiste in jezelf los. Je wordt nieuwsgierig naar de grenzen van je mogelijkheden. Eenmaal bij je ‘grenzen’ aangekomen, ontdek je nog veel meer mogelijkheden.
6. Je gaat steeds meer van jezelf houden.
   Een hele mooie en waardevolle voor jezelf. De energie strooomt. Je bent trots op wat je doet en dankbaar voor wat je kunt en betekent. Een prachtige stimulans voor zelfwaardering.
7. Je hebt puur plezier en straalt vaak.
   Persoonlijke groei en het gevoel dat je eigen bijdrage er toe doet zorgen voor voldoening. Genieten van alledaagse dingen en dankbaar zijn voor het leven wordt steeds gemakkelijker. De beleving wordt steeds intenser. Jouw plezier zorgt voor plezier bij anderen. En dit krijg je ook terug.
8. Je voelt een diepe verbinding met het universum.
   De wet van de aantrekkingskracht. Persoonlijk is dit bij mij pas gaandeweg gekomen. Ik heb het gevoel dat ik hierin nog stappen zet die heel bijzonder zijn. Het universum zorgt er voor dat mijn positieve intentie ook zorgt voor mooie dingen die op mijn pad komen. Mogelijkheden die ik zelf niet gezien had, ontvouwen zich voor me.
9. Je ervaart steeds meer momenten van intens geluk.
   Bijzonderheden die je leven mooi en waardevol maken. Ervaringen die je leven rijker maken. Het gevoel dat het eigenlijk niet mooier kan worden, zo mooi.
10. Je bent oprecht dankbaar voor wat het leven je geeft.
    Aan het einde van een jaar kun je oprecht zeggen: ‘Dit was mijn beste jaar tot nu toe.’ En tegelijkertijd heb je het gevoel dat het volgend jaar nog veel mooier wordt…