Doorzetten

Natuurlijk gaat hier alles niet vanzelf. We hebben elkaar al regelmatig moeten herinneren dat we soms nog even moeten wennen en doorzetten. We wilden een auto kopen en daarvoor ben ik 3 dagen van kantoor naar kantoor gereden. Uiteindelijk is het gelukt. School, dat is dé echte grote uitdaging van dit hele avontuur. Ging de jongste dochter van drie de eerste dag enthousiast naar school en hielp ze daarmee voor wat luchtigheid voor haar oudere broers, de week erna is het een klein drama.

Yara zit tijdens haar eerste schooldag moedig tussen de andere kindjes.

In Spanje gaan kinderen al vanaf drie jaar naar school. Het is nog niet verplicht maar net zo gebruikelijk als bij ons vanaf vier jaar. Omdat Yara in april vier wordt, ze erg graag met andere kinderen speelt, wij overdag werken en zij zich dan zou gaan vervelen, was het plan dat zij hier naar school zou gaan. Tegen iedereen die het wilde horen vertelde Yara in Nederland al dat ze in Tenerife naar school zou mogen. 

De eerste week
De eerste dag heeft ze als eerste haar rugzak op en spoort ze ons aan met 'zullen we gaan?' Bij de poort mogen we niet meelopen naar binnen en Yara loopt stoer met de juffen mee. De jongens van zeven hebben de eerste dag meer moeite. De een drukt z'n tranen weg, de ander laat ze gaan. Direct het eerste uur hebben zij gymles van een leuke leerkracht en het uur daarna zie ik ze rustig in de klas zitten. Als we bij Yara in de klas komen kijken gaat het prima en besluiten dan maar even naar huis te gaan tot na de pauze. Zo dat viel mee!
Na twee uurtjes belt de juf met de vraag of we Yara komen halen; het is genoeg. Met dikke tranen snikt ze dat ze naar huis wil. We spreken af dat ze de volgende dag wat minder lang gaat en dat gaat prima. Wat zijn we trots en vooral heel blij. De eerste week duurde maar twee dagen, dus vieren we weekend en trakteren we de kinderen op de berg patat die we hier vaak zien en waar ze zo'n zin in hadden:

De traktatie na de eerste week op school: dik verdiend!

Te vroeg gejuicht
Maar vanaf maandag gaat het niet meer. Yara wil echt niet de klas in. Dus blijf ik erbij. Dinsdag is het zelfs vanaf de start van de dag zo erg, dat we besluiten één dag niet te gaan en ik neem haar in haar eigen kleren mee naar school. Daar aangekomen spoort een juf me aan even samen in de klas te kijken en dat wil ze wel. De juf van Yara geeft aan dat het beter is om vanaf de volgende dag niet in de klas te blijven, zodat de klas de plek is waar alleen kinderen zijn. Na deze rustdag geeft Yara aan dat ze de volgende dag wel weer zal gaan. Die dag gaat wel weer. Gelukkig! En wat fijn: we kunnen dus een afspraak met haar maken. Dachten we. Donderdag en vrijdag is het weer een klein drama voor de deur van de klas. Donderdag vertelt ze na afloop dat het leuk was dus vrijdag gaan we weer met goede moed. Maar zodra we in de klas zijn, rent ze de klas uit en schud met heel haar lichaam dat ze niet wil. 

Opvoeddingetje?
Ik weet dus echt niet waar we goed aan doen: Wil ze echt niet, wordt ze er echt ongelukkig van? Moet ze even over een drempel en vind ze het daarna toch leuk? Is dit het moment om toch te laten merken dat huilen niet helpt? 
Ze kan net zo hartverscheurend huilen als ze haar zin niet krijgt tijdens het spelen. Dan heb ik er geen moeite mee. Nu voel ik me schuldig en moet ze niet naar school zoals haar broers. Is dat de ruimte die ze voelt? Of is dit echt verdriet? Wie weet het antwoord. Opvoeden in het buitenland is dan toch net even wat lastiger. 

De juf motiveert me om sterk te blijven, haar geen ruimte te laten voelen. Dat het goed komt wanneer ze in de klas is. (Maar vraagt me wel haar eerst buiten de klasdeur te kalmeren en dan pas de klas in te brengen. Tja, dat is nu net het probleem.)
Omdat ze, zodra we de school uitlopen, blij begint te kletsen over wat ze op school heeft gedaan en verder heel blij is, gaan we het nog even volhouden. Eén week.

Eerst weekend vieren!